Financiële veteraan vindt zichzelf steeds opnieuw uit
Over Carel Koopman kun je veel zeggen, behalve dat hij een chillende pensionado is. ‘Ik heb inderdaad nog altijd een volle agenda’, geeft hij toe, ‘maar vooral gevuld met leuke dingen hoor’. Op 72-jarige leeftijd staat de financial prominent op LinkedIn, maar hij is wel kieskeurig. ‘Geen grote commerciële klussen meer, ik wil wel waardevol zijn voor de samenleving’, legt hij uit. ‘Daarom ben ik zo blij met mijn functie bij woningstichting ‘Thús Wonen’ in Dokkum. Minima helpen aan een sociale huurwoning is ontzettend mooi en belangrijk werk in deze tijd’.
Leeftijd geen obstakel
Dat hij via de social media nog een nieuwe carrière zou starten had hij een paar jaar eerder trouwens nooit verwacht. ‘Op advies van een kennis heb ik wat lacherig een profiel aangemaakt’, vertelt Carel, ‘eigenlijk verwachtte ik er niet zoveel van’. Toch bleek dat zijn leeftijd geen obstakel was op de arbeidsmarkt. Zijn kennis en ervaring waren juist een voordeel. Hij werd al snel gespot door belangstellenden, waaronder Immens. ‘Die was op zoek naar een ervaren iemand die de financiële verslaglegging bij de woningstichting voor minima kon professionaliseren. Dat sprak me meteen aan’, vertelt hij. ‘Niet iedereen heeft het goed. En als het kan help ik dan graag een handje.’
Neus in cijfertjes
De doelgroep van deze Friese stichting staat in schril contrast met de omgeving waar Carel zelf vandaan komt. Zijn wieg stond in Naarden, in het hart van het welgestelde ’t Gooi. ‘Ik zat bij Youp van ’t Hek op school, dan heb je er een beetje beeld bij’, lacht hij. ‘Ik kom uit een groot middenstandsgezin, mijn ouders hadden zeven goedlopende delicatessenzaken in Amsterdam. Van armoede had ik dus nog nooit gehoord, we hadden echt een zorgeloze jeugd.’ Dat Carel als ondernemerszoon al vroeg met zijn neus in de cijfertjes zat was dus geen toeval.
Automatisering jaren tachtig
’s Avonds leren en overdag op kantoor van het familiebedrijf. Nadat hij alle kneepjes van het vak had geleerd droeg hij de zaken op een gegeven moment met een gerust hart over. Hij was klaar om te ontdekken wat hij écht wilde. Al snel stortte Carel zich in de ‘automatisering’ die in de jaren tachtig een vlucht nam. Pre-digitale ontwikkelingen waar zijn hart sneller van ging kloppen. ‘Het doorschrijfsysteem, de kaartenbak, tabbladen, de boekhoudmachine met ponskaarten, tot en met de fameuze International Business Machine, oftewel IBM, een van de eerste computers. ‘Ik zag de revolutie in boekhouden voor mijn neus voltrekken’, lacht hij. ‘Omdat ik me overal in verdiepte kreeg ik steeds meer vragen van ondernemers of ik ze
niet kon helpen. En dat werd dus mijn nieuwe baan. Jarenlang reisde ik door de randstad van bedrijf naar bedrijf en verdiende daar ontzettend goed mee. Maar op een gegeven moment wilde hij wat anders. In zijn eigen woorden: ‘Het was klaar met de ‘urenfabrieken’. Dit werk gaf me na zoveel jaren geen voldoening meer’.
Postbezorger
Als vijftiger verhuist hij met zijn vrouw naar Friesland, terug naar haar Friese roots. Daar viel hij, zoals hij zelf zegt, in een gat. ‘Ik moest mezelf opnieuw uitvinden maar dat duurde even. Uiteindelijk hielp mijn huidige vrijwilligersbaan weer op de been’. Als gezinsbegeleider van de Stichting Opkikker begeleidt Carel families met een ernstig ziek kind op speciale uitjes. Naar een pretpark, op vakantie of bijvoorbeeld op een fotoshoot met een mooie sportwagen. ‘Dit werk gaf me niet alleen weer structuur en ritme maar ook het inzicht wat nu echt belangrijk is. En dat niet iedereen geluk heeft in het leven, dat werd me bij Stichting Opkikker heel duidelijk’. Carel begon weer te solliciteren. ‘Mijn eerste betaalde baan in Friesland was anders dan ik gewend was’, glimlacht hij. ‘PostNL zocht chauffeurs voor de postbezorging in de regio. Die baan pakte ik met beide handen aan, lekker vroeg beginnen en ondertussen leerde ik de provincie Friesland heel goed kennen’.
Levenservaring
Deze bijzondere ‘sabbatical’ motiveerde Carel om zijn oude vak weer op
te pakken. Een LinkedInprofiel deed de rest. Zijn boodschap aan werkgevers en generatiegenoten is dat leeftijd uiteindelijk maar gewoon een nummer is. ‘Veteranen als ik hebben nog heel veel in te brengen’, benadrukt hij. ‘We nemen niet alleen kennis maar ook veel levenservaring mee. Ik heb tussen de advocaten op de Zuidas gewerkt maar voel me net zo thuis bij minima in Dantumadeel. Uiteindelijk heb ik geleerd dat het belangrijkste is om je steentje bij te dragen en de wereld een klein beetje beter te maken’.
Tekst: Esther Walstra
Gerelateerde artikelen
Word jij hier blij van? Bekijk dan ook eens deze artikelen.