Liever cultureel Assen dan internationale Zuidas

Liesbeth de Vries (49) is de kersverse adviseur Financiën en Control van het ICO; een Drentse organisatie die zorgt voor kunst- en cultuurprojecten op onder meer scholen. Gevestigd in het Assense Podium Zuidhaege, een cultuurcentrum met een theater, muziekruimtes en kunstexposities. ‘Ik werkte vroeger op een bedrijvenpark met uitzicht op de drukke A7. Tegenwoordig kijk ik op de tuin van het Drents Museum, het Gouverneurspark en landgoed Overcingel in het historisch hart van Assen’. Had het haar een jaar geleden gevraagd dan had ze niet geloofd dat ze alsnog in de artistieke sector verzeild zou raken. Toch had het weinig gescheeld of ze was prof-muzikant geworden, vertelt ze vanachter een cappuccino in het theaterrestaurant, tegenwoordig een van haar favoriete pauzeplekjes.

Als scholier leidt haar talent voor dwarsfluit spelen richting het conservatorium. ‘Ik dacht dat mijn droom hiermee zou uitkomen’, vertelt Liesbeth, ‘maar de realiteit bleek tegen te vallen. Hoeveel ik ook van muziek maken houd, op het conservatorium voelde ik me niet thuis’. Haar tweede studiekeuze bleek wél een schot in de roos: HBO Bedrijfsadministratie op de Hanzehogeschool in Groningen. ‘Het verschil met een muzikale loopbaan had inderdaad niet groter kunnen zijn’, geeft ze toe, ‘maar het financieel-economische trok me enorm. Ik was op het VWO goed in
wiskunde en economie en dat paste precies in die opleiding’. De liefde voor muziek blijft ze met haar dwarsfluit uitoefenen in een orkest. ‘Muziek kan ik er altijd naast doen’, zo hield ik mezelf voor. ‘Als werkende student was het af en toe best druk, maar ik probeerde ervoor te zorgen dat het musiceren er niet bij in schoot’.

Als startende financial met ambities ligt een carrière op de beroemde Zuidas binnen handbereik voor Liesbeth. Het financiële walhalla, een internationale wereld waar de miljarden je om de oren vliegen heeft enorme aantrekkingskracht op veel jonge professionals. Maar voor zo’n werkplek bedankt de Veendamse hartelijk: ‘Dan ben ik toch wel een echte Groninger’, glimlacht ze, ‘dat is me iets teveel poeha. Ik werk graag met cijfers maar wel het liefste vanuit maatschappelijk betrokkenheid’, vertelt Liesbeth. ‘Het moet over mensen gaan’. En daarom werkt ze bij voorkeur voor de publieke sector. Rijkswaterstaat bijvoorbeeld en later het sociaal domein. Als interimmer ziet ze veel verschillende organisaties van binnen. Grote accountantskantoren maar ook kleinere gemeenten verspreid over het hele land. Die ene opdracht bij zorgverzekeraar Menzis bevalt van beide kanten zo goed dat ze er een contract krijgt en uiteindelijk maar liefst zestien jaar blijft.

Liesbeth: ‘Het is niet voor niets dat ik zo lang bij Menzis heb gewerkt. Ook al was dat op de commerciële afdeling, het welzijn van de mens staat hier wel centraal. Het gaat niet alléén maar om de financiële winst’, legt ze uit. ‘Vooral de samenwerking met de afdeling marketing en sales vond ik geweldig, dat is het creatieve brein van het bedrijf. Ik kon helpen om al die originele, soms gekke ideeën mogelijk te maken’, vertelt ze enthousiast. ‘Innovatieve apps bijvoorbeeld, die het de klanten makkelijk maken. Mooie baanbrekende ideeën die vaak heel succesvol bleken. En hoe groot Menzis ook is, het blijft een menselijk bedrijf met Gronings DNA en daar houd ik van’. Liesbeth had er met plezier nog jaren kunnen blijven. En toch begon het steeds een beetje meer te kriebelen. ‘The big five O kwam in zicht’, vertelt Liesbeth. ‘De tijd begon te tikken en het nu-of-nooit-gevoel begon toe te nemen. Maar hoe en waar? Ik had geen idee’.

Liesbeth zou uit zichzelf waarschijnlijk niet op deze carriereswitch zijn gekomen. Maar Immens kende haar muzikale achtergrond en kwam met deze bijzondere vacature. In deze functie kon ze haar vak én de liefde voor kunst en cultuur combineren: een unieke kans. Ze vertelt: ‘De culturele sector heeft door corona zoveel tegenslagen gehad, bij het ICO kon ik écht een verschil maken. Ik was tijdens de lockdowns ook zo onder de indruk van de veerkracht en creatieve oplossingen van deze bedrijfstak. Ook dat trok mij over de streep’. Toch zijn er ook grote verschillen. Zo rekent Liesbeth bij haar nieuwe baan inmiddels niet meer in miljoenen. De financiën in haar nieuwe functie zijn een fractie van de vorige en bovendien afhankelijk van fondsen en subsidies. ‘Een paar ton overbruggen was vroeger geen punt, nu is het belangrijk dat we over elke cent drie keer nadenken’.

Terwijl de bezoekers van de beeldentuin van Podium Zuidhaege langs de tafeltjes van het theaterrestaurant wandelen kijkt Liesbeth terug op de spannende sprong die ze waagde. ‘Een professionele carrière als fluitist is aan me voorbij gegaan’, legt ze uit. ‘Maar voor mijn gevoel kom ik er wel heel dichtbij. De creatieve energie en het artistieke talent hier is zo inspirerend, ik word daar elke dag weer heel erg blij van’, benadrukt ze. ‘De kers op de taart is dat we bij het ICO de liefde voor kunst en cultuur overdragen aan de volgende generaties. En zo is voor mijn gevoel de cirkel ook weer een beetje rond’.

Tekst: Esther Walstra
Foto: ICO

Word jij hier blij van? Bekijk dan ook eens deze artikelen.